Thursday, May 5, 2011

ΟΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΙ


ΟΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΙ
‘’Ο. Β.’1 Ιουλίου 1984

Ο συνωστισμός και η μεγάλη συμφόρηση σε μια πόλη ή σε κάποιο τμήμα ή σημείο της, εκτός απ’ τη δυσχέρεια που προκαλεί στην κυκλοφορία και την υποβάθμιση που επιφέρει στην ποιότητα ζωής των κατοίκων, επιδρά δυσμενώς και στην εμπορική οικονομία της, γιατί εμποδίζει την άνετη εμπορική λειτουργικότητα του υπερκορεσμένου χώρου.
Οι δυσμενείς επιπτώσεις μιας έκρυθμης κι αχαλίνωτης υπερκυκλοφορίας έγιναν εντονότατα αισθητές δεκάδες χρόνια πριν σε μεγάλα αστικά κέντρα του κόσμου κι απασχόλησαν σοβαρά τις αρχές και τους επιστήμονες (πολεοδόμους, συγκοινωνιολόγους, κοινωνιολόγους, περιβαλλοντολόγους, υγειονολόγους κλπ. κλπ.) των διαφόρων χωρών. Έτσι, το πρόβλημα μελετήθηκε από κοντά προ πολλού και οι διάφοροι ειδικοί το είδαν από πολλές και διαφορετικές γωνίες και ο καθένας το εξέτασε με προσοχή και ενδιαφέρον απ’ τη δική του σκοπιά.
Πάρα πολλά μέτρα προτάθηκαν κατά καιρούς, πολλά εφαρμόστηκαν κι αρκετά απ’ αυτά απέδωσαν ικανοποιητικά. Μάλιστα, ορισμένα αποδείχτηκαν πάρα πολύ σωστά και πήραν γενικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και, ξεπερνώντας στενά τοπικά όρια, βρήκαν εφαρμογή σε ευρύτερη ή και σε παγκόσμια ακόμα κλίμακα.
Απ’ τα μέτρα, άλλα έδωσαν λύσεις σε γενικά προβλήματα κι άλλα σε ειδικότερα, πιο τοπικά και πιο συγκεκριμένα. Πολλές απ’ τις έρευνες που έγιναν κατέληξαν σε συμπεράσματα, που έλυναν οριστικά ποικίλες μακροχρόνιες καταστάσεις. Άλλες έρευνες, εξετάζοντας σφαιρικά και στο συνολό της τη ζωή και την κίνηση ενός κοινωνικού συνόλου, καθιέρωσαν αρχές και θέσπισαν νόμους που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ριζικά κι απ’ την αρχή κάθε ενδεχόμενο κακής λειτουργίας κι ελαττωματικής ανάπτυξης μιας νεοσύστατης πόλης. Άλλες, πάλι, ανακουφίζουν με επιτυχία ασφυκτικές και δυσβάσταχτες υπάρχουσες καταστάσεις.
Επειδή, όλες γενικά οι παλιές πόλεις, μικρές ή μεγάλες, έχουν φτάσει πολύ ή λίγο –και για ποικίλους η κάθε μια λόγους- σε μια προβληματική κατάσταση, γενικού ή μερικού χαρακτήρα, γι’ αυτό και τους ανά τον κόσμο ειδικούς απασχόλησε κι απασχολεί κάθε μέρα έντονα η λήψη μέτρων θεραπείας ειδικών περιπτώσεων κυκλοφοριακού συνωστισμού που αφορά συγκεκριμένους χώρους.
Ένα απ’ τα προτεινόμενα με επιμονή μέτρα για την ανακούφιση κυκλοφοριακά συνωστισμένων περιοχών ή σημείων πόλεων είναι, εκτός απ’ τη διάνοιξη παράλληλων δρόμων και την καθιέρωση μονοδρόμων και η δημιουργία πεζοδρόμων.
Οι πεζόδρομοι βρήκαν ευρεία εφαρμογή σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού και ιδίως σε περιοχές πολυσύχναστων εμπορικών κέντρων. Γιατί έδωσαν πρακτική λύση σε χρονίζοντα κυκλοφοριακά προβλήματα τοπικού χαρακτήρα, απάλλαξαν τις περιοχές αυτές απ’ τους υπερβολικούς θόρυβους και τους κινδύνους απ’ τα τροχοφόρα, μείωσαν αισθητά τα ανθυγιεινά καυσαέρια και, δημιουργώντας ευρυχωρία, έδωσαν μια αισθητή άνεση στην κίνηση των πεζών και στη ζωή της πόλης.
Έτσι, αυξάνοντας την προσέλευση των πεζών και κάνοντας ευκολότερη κι ανετότερη τη διακίνησή τους, τόνωσαν αισθητά την εμπορική κίνηση των περιοχών αυτών.
Τμήμα κεντρικού δρόμου της Μελβούρνης, για παράδειγμα (η Burke Street), φάρδους 25 μέτρων, με διπλή γραμμή τραμ στη μέση και με επιπλέον πεζοδρόμια 5-6 μέτρων από κάθε πλευρά, μετατράπηκε τελευταία, οριστικά πια, σε πεζόδρομο.
Με πρόταση των ειδικών και με απόφαση της αυτοδιοίκησης, απαγορεύτηκε, δοκιμαστικά στην αρχή, η κυκλοφορία των τροχοφόρων (εκτός του τραμ) στο τμήμα αυτό για ένα χρονικό διάστημα και μελετήθηκαν από ομάδες επιστημόνων όλα τα φαινόμενα που προέκυψαν. Μελετήθηκαν οι κάθε είδους αντιδράσεις κι όλες γενικά οι επιπτώσεις που είχε το πείραμα στο ευρύ κοινό, που σχετίζονταν άμεσα ή έμμεσα με το γύρω χώρο. Ακόμα και ψυχολόγοι πήραν μέρος, για να μελετήσουν τις ψυχολογικές αντιδράσεις των ανθρώπων και να διαπιστώσουν πώς αισθάνονται και πώς ενεργούν, σαν άνθρωποι και σαν πελάτες, όταν βρεθούν σ’ ένα τέτοιο ανοιχτό, ελεύθερο κι απαλλαγμένο από θορύβους, καυσαέρια και κινδύνους περιβάλλον.
Όλα τα αποτελέσματα των μελετών των ειδικών συνέκλειναν στην απομάκρυνση όλων των τροχοφόρων από το τμήμα αυτό της πόλης κι όλα τα συμπεράσματα συνηγορούσαν στη μονιμοποίηση του καθεστώτος του πεζοδρόμου στην περιοχή αυτή. Μάλιστα, έγιναν σοβαρές σκέψεις για το ξήλωμα και των γραμμών του τραμ απ’ τη μέση και τη μόνιμη δρομολόγηση λεωφορείων σε παράλληλους δρόμους για τη μεταφορά των επιβατών απ’ το ένα άκρο του πεζόδρομου στο άλλο, απ’ όπου θα μπορούσαν να συνεχίσουν τη διαδρομή τους με το τραμ. Τελικά, όμως, υπερίσχυσε η άποψη της παραμονής του τραμ, γιατί, το συνεχές ανεβοκατέβασμα των επιβατών απ’ τα τραμ στα λεωφορεία και αντίστροφα, προϋπέθετε μεγάλη ταλαιπωρία και περιέκλειε πολλούς κινδύνους. Έτσι, τα τραμ παρέμειναν, δόθηκε, όμως, κυκλοφοριακή προτεραιότητα στους πεζούς στο τμήμα αυτό.
Έτσι, ένα μεγάλο κομμάτι της Burke Street, στην καρδιά της Μελβούρνης, άλλαξε όψη σε μια νύχτα, που λένε. Ξηλώθηκε η άσφαλτος κι ολόκληρη η περιοχή πλακοστρώθηκε με διάφορα καλοφτιγμένα μωσαϊκά. Γέμισε μεγάλα δέντρα και ιδιόμορφα παγκάκια. Στολίστηκε με όμορφα παρτέρια, γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια και αειθαλή φυτά και μεταβλήθηκε από ξερή και πυρωμένη άσφαλτος σε μια δροσερή και όμορφη όαση γεμάτη ξέγνοιαστο κόσμο.
Και δεν είναι μόνο η Μελβούρνη που δοκίμασε με επιτυχία και εφάρμοσε σε μόνιμη βάση το σύστημα των πεζόδρομων. Και σ’ άλλες πολλές πόλεις εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται κάθε μέρα το σύστημα αυτό, με τα γνωστά του πλέον ευμενή και θετικά αποτελέσματα.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι εκείνοι που υποστήριξαν πρώτοι τη δημιουργία του πεζόδρομου της Burke Street κι έκαναν αγώνα για την καθιέρωσή του ήταν οι γύρω καταστηματάρχες. Μικροί και μεγάλοι. Και τούτο, γιατί συνέλαβαν απ’ την αρχή τη σημασία του. Γνώριζαν πολύ καλά, ότι μόνο ο πεζός αγοράζει και όχι ο διερχόμενος με το αυτοκίνητο.
Η εφαρμογή του συστήματα αυτού, όχι μόνον ενδείκνυται για την Κατερίνη αλλά και επιβάλλεται.
Η δημιουργία ευρύχωρων πεζόδρομων θα ανακουφίσει πολλά σημεία της πόλης μας που ασφυκτιούν σήμερα. Με κατάλληλο σχεδιασμό και με την παρουσία πράσινου, έστω και λιγοστού, θα δημιουργήσει μικρές οάσεις μέσα στη σκόνη και στο συνωστισμό, προσφέροντας έτσι άνεση στους πεζούς και πελατεία στους καταστηματάρχες.
Οι αρμόδιοι (αρχές και φορείς) ας το δουν από κοντά κι ας το μελετήσουν προσεχτικότερα. Προς Θεού όμως! Όχι με κομματικά ή ιδιοτελή κριτήρια.
Τις πρώτες έρευνες για τον εντοπισμό τέτοιων χώρων μέσα στην πόλη και τη συγκέντρωση των βασικών τουλάχιστο στοιχείων και πληροφοριών για τις περαιτέρω μελέτες διαμόρφωσης των πεζόδρομων θα μπορούσαν να κάνουν το καλοκαίρι μικροομάδες φοιτητών της Πιερίας, βλέποντας η κάθε μια το ζήτημα από δική της επιστημονική σκοπιά.
Έτσι και την πόλη τους θα βοηθήσουν και τον εαυτό τους θα εξασκήσουν.


Δημιουργία κι όχι βανδαλισμοί
‘’ Ο. Β.’’ 12 Αυγούστου 1984

Ωραία και αξιόλογη η προσπάθεια της Νομαρχίας και των άλλων φορέων να ευπρεπίσουν και να εξωραΐσουν τις παραλίες κι άλλες όμορφες αλλά εγκαταλειμένες μέχρι σήμερα περιοχές του νομού μας.
Μεγάλο και σημαντικό το βήμα προς τα μπρος κι ίσως πρωτοφανής και πρωτόγνωρη για τον τόπο μας μια τέτοια δραστηριότητα για την αναβάθμιση και εξύψωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της περιοχής μας, την προβολή των άγνωστων καλλονών της, την προώθηση του τουρισμού. Όλες σχεδόν οι ακτές μας καθαρίστηκαν, ισοπεδώθηκαν και αναμορφώθηκαν εντυπωσιακά. Επίσης, άλλα παραλημένα ή άγνωστα ως τώρα δασοφυτεμένα τοπία άλλαξαν τελείως όψη και, με την τοποθέτηση ξύλινων τραπεζιών, πάγκων και καθισμάτων, χωρίς να χάνουν τη φυσική τους ομορφιά, απάλυναν αισθητά, ημέρωσαν κι έγιναν χαρούμενα κι ελκυστικά.
Κι αλλού, ξεφύτρωσαν ξαφνικά κι απροσδόκηρα οργανωμένοι υπαίθριοι χώροι αναψυχής και αίσθησης, με γήπεδα για ελεύθερο ποδόσφαιρο, δύχτια για βόλεϋ, καλάθια για μπάσκετ, κούνιες και παιδικές χαρές, που συγκινούν και προσελκύουν μικρούς και μεγάλους.
Στους χώρους αυτούς, που δειλά μεν αλλά ελπιδοφόρα πρωτοπαρουσιάζονται στην Πιερία, ο καθένας μας μπορεί να περάσει με την οικογένειά του ή τους φίλους του, λίγες ξεκούραστες ήρεμες, ξέγνοιαστες ώρες και να χαρεί την όμορφη φύση της Πιερίας, απολαμβάνοντας βουνά ή θάλασσα, ανάλογα με τις προτιμήσεις του.
Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά διατέθηκαν και διατίθενται κι αξιόλογα ποσά. Ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται σεβαστά κονδύλια για ένα σκοπό που προσπαθεί να εμφυσήσει νέα πνοή στην τελματωμένη μας ζωή και να στείλει άλλον αέρα στη μίζερη και ρουτινιασμένη γνωστή μας καθημερινότητα.
Σ’ όλους αυτούς τους χώρους, που άρχισαν να διεκδικούν τον τίτλο μικρών οάσεων πολιτισμού, τόσο μέσα στην ξέγνοιαστη κι ανεπιτήδευτη φύση, όσο και ανάμεσα στις τραχιές και χοντροκομμένες συνήθειές μας, ξεχωρίζουν μεταξύ των άλλων έργων και τα χαρακτηριστικά κοκκινωπά δοχεία απορριμάτων, που, κατακαίνουρια, καλοκατασκευασμένα και καλά κι επίκαιρα τοποθετημένα, μας προσκαλούν –καθώς μας βλέπουν να τα κοιτάζουμε ξαφνιασμένοι- να τα χρησιμοποιούμε, όταν πρέπει και όπως πρέπει, σα σύγχρονοι και πολιτισμένοι άνθρωποι.
Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν τα χρησιμοποιούμε και δεν προσπαθούμε με τη βοήθειά τους να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να προσαρμόσουμε τις ανάγκες της βασικής υγιεινής στις επιταγές του σύγχρονου πολιτισμού αλλά αντίθετα, σαν πεισματάρηδες, βάρβαροι κι ισχυρογνώμονες αναχρονιστές, όχι μόνο τα περιφρονούμε, ξαφνιάζοντάς τα τώρα εμείς με τη σειρά μας, αλλά και τα καταστρέφουμε(!!).
Επισκεπτόμενοι τους χώρους αυτούς θα διαπιστώσουμε, με την πρώτη κιόλας ματιά, σχισμένα και κομματιασμένα δύχτια βόλεϋ, σπασμένους πάγκους, στραπατσαρισμένα και καταστραμμένα δοχεία απορριμάτων κλπ..
Δεν είναι εύκολο να μαντέψει κανείς ποια είναι τα ελατήρια που ωθούν το καταστροφικό χέρι στο ανούσιο και βάρβαρο έργο του. Δεν μπορούμε να φανταστούμε από πού ορμάται ο σύγχρονος συμπολίτης μας και ισοπεδώνει τόσο απερίσκεπτα τα πάντα στο θρασύ πέρασμά του. Δε μας είναι δυνατό να διανοηθούμε με ποια λογική και ποιο δικαίωμα καταστρέφουν οι ελάχιστοι ό,τι δημιουργούν οι πολλοί. Γιατί με τόση ασυνειδησία ποδοπατούν οι λίγοι, ό,τι κατασκευάστηκε για όλους, για το λαό και με τα χρήματα του λαού; Να ψάξουμε για στείρα κομματικά ελατήρια; Αυτό ούτε καν θέλουμε να το διανοηθούμε, γιατί πιστεύουμε πως δεν είναι δυνατόν Έλληνας πολίτης να είναι επηρεασμένος τόσο βαθιά απ’ το φατριαστικό δηλητήριο, ώστε να φτάνει σε σημείο παραφροσύνης και να καταστρέφει την πατρίδα του.
Να συστήσουμε αυστηρότερη αστυνόμευση αυτών των χώρων; Πώς είναι δυνατό να χρειάζεται να αστυνομεύσουμε οι μεν τους δε σε ώρες και εποχές που επιβάλλεται να σταθούμε ο ένας κοντά στον άλλο και να συμβάλουμε όλοι μαζί για κοινή δημιουργία και κοινωνική πρόοδο και προκοπή;
Δυστυχώς, δεν φτάσαμε ακόμα εκεί που οι καιροί και οι συνθήκες μας θέλουν. Είμαστε πίσω ακόμα και μάλιστα πάρα πολύ. Γι’ αυτό και θα πρέπει η αστυνόμευση να υπηρετεί πιο άγρυπνα τους χώρους αυτούς και οι καταστροφείς που θα συλληφθούν να τιμωρούνται παραδειγματικά.
Παράλληλα, όμως, με τις προσπάθειες της αστυνομίας θα πρέπει και οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης να πάρουν έντονα μέτρα προστασίας των όσων με τόσους κόπους κι έξοδα δημιούργησαν. Δεν νομίζω πως είναι δύσκολο ο κάθε ΟΤΑ να περιφρουρήσει ό,τι βρίσκεται στην περιοχή του κι είναι περιουσία των κατοίκων που εκπροσωπεί και διευθύνει.
Επιπλέον, όπως είναι καθήκον όλων μας να προσπαθούμε για κάθε κοινωνική βελτίωση, είναι και υποχρέωσή μας να αγρυπνούμε για τη σωτηρία και διατήρηση στο ακέραιο των όσων εμείς ως τώρα δημιουργήσαμε.
Το να ειδοποιήσουμε την αστυνομία για κάτι που υπέπεσε στην αντίληψή μας ή να καταθέσουμε ανοιχτά στις δημόσιες αρχές ό,τι γνωρίζουμε για μια παρανομία δεν είναι «κάρφωμα». Είναι καθήκον μας. Μια τέτοια νοοτροπία είναι λάθος και καλλιεργείται επίτηδες και κατάλληλα από κείνους που έχουν συμφέρον να διατηρείται η εντύπωση αυτή ακμαία ανάμεσα στο λαό. Όταν κάποιος καταστρέφει την ατομική μας περιουσία τον αναφέρουμε χωρίς κανένα δισταγμό στις αρχές. Και καλά κάνουμε. Όταν, όμως, κάποιος καταστρέφει την κοινωνική μας περιουσία σιωπούμε και δεν λέμε τίποτα. Γιατί μας είπαν πως αν μιλήσουμε κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε «καρφιά». Δε σας φαίνεται γελοία μια τέτοια λογική; Δεν νομίζετε ότι σιωπώντας και συγκαλύπτοντας την παρανομία γινόμαστε συνυπεύθυνοι με τον παρανομούντα;
Γιατί διστάζουμε να αναφέρουμε στις αρχές αυτούς που έχουν στις αυλές τους παράνομες βρύσες και ποτίζουν τους κήπους τους με νερό κλεμένο από το σύνολο;
Γιατί διστάζουμε να καταγγείλουμε τους καταπατητές των δρόμων, τους άνομους νομείς των δημόσιων εκτάσεων, τους παράνομα κυκλοφορούντες, αυτούς που πετάν σκουπίδια κι απόβλητα όπου λάχει; Αυτούς που γενικά ζουν σε βάρος της κοινωνίας μας;
Μήπως, για να μη μας αποκαλέσουν οι παράνομοι «καρφιά»;
Αν εμείς που θα αναφέρουμε την παρανομία στη δικαιοσύνη είμαστε «καρφιά», τότε, αυτοί που προκλητικά παρανομούν και μάλιστα μπροστά στα μάτια μας, τι είναι; Είναι, οπωσδήποτε, ένοχοι απέναντι στο νόμο. Επιπλέον, είναι μικροί και τιποτένιοι και, μέσα στη μικρότητα και στο μηδέν που τους περιβάλλει, προσπαθούν να υπογραμμίσουν την παρουσία τους με την  καταστροφή. Γιατί, όμως, δεν καταστρέφουν αντικείμενα της ατομικής τους περιουσίας για να μας δείξουν το ανάστημά τους και καταστρέφουν την περιουσία του κοινωνικού συνόλου; Απλούστατα, γιατί θέλουν να βρεθούν σύντομα μπροστά στον Εισαγγελέα. Καθήκον, λοιπόν, δικό μας είναι να τους βοηθήσουμε. Να τους καθίσουμε το συντομότερο στο εδώλιο.


ΣΧΟΛΕΙΑ
‘’Ο.Β.’’ 2 Σεπτεμβρ. 1984.

Σύντομα τα σχολεία ξανανοίγουν τις πόρτες τους και πάλι και σε λίγες μέρες αρχίζουν οι εγγραφές των μαθητών. Φέτος, μια τάξη παραπάνω για όλους τους περσινούς μαθητές, όχι μόνο των ελληνικών αλλά κι όλων των σχολείων του βορείου ημισφαίριου. Ο ίδιος πυρετός παντού. Οι ίδιες σχεδόν διαδικασίες, αλλού πολυέξοδες, αλλού λιγότερο δαπανηρές. Οι ίδιες φροντίδες γονιών και μαθητών.
Αυτές τις μέρες ο νους μου πάει στα Ελληνόπουλα του εξωτερικού. Στις ξενιτεμένες οικογένειες, που, εκτός απ’ τη γλώσσα της χώρας που βρίσκονται, πασχίζουν με κάθε τρόπο να μάθουν στα παιδιά τους και τη γλώσσα τη δική τους. Τη γλώσσα την ελληνική. Τη λαλιά των προγόνων τους. Τη γλώσσα της πατρίδας τους, που τόσο τη σκέφτονται, την πονούν και τη λαχταρούν.
Σε ορισμένους τόπους οι μετανάστες καταφέρνουν να κρατηθούν στις ρίζες τους ευκολότερα και σ’ άλλους με μεγάλη δυσκολία. Σ’ άλλες χώρες κατορθώνουν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση αλώβητη κι ακμαία και σ’ άλλες αγωνίζονται με κάθε τρόπο, να μην την χάσουν τελείως και σβήσουν για πάντα σα μειονότητα. Να μην αφομειωθούν από το ξένο πλήθος και χαθούν σα μηδαμινή σταγώνα μέσα στον ωκεανό της αλλόγλωσσης κοινωνίας που έλαχε να ζουν.
Η αφομοίωση του ανώνυμου πλήθους των ελλήνων μεταναστών είναι πιο έντονη κι επιτελείται με γρηγορότερο ρυθμό στην Αμερική. Ίσως η νοοτροπία του μετανάστη εκεί είναι διαφορετική, γιατί οι συνθήκες είναι άλλες. Ίσως η οργάνωσή του είναι επιφανειακή και στηριγμένη σε λανθασμένη και ασταθή βάση. Ίσως η συσπείρωσή του έγινε γύρω από διάφορα άσχετα κι αδύναμα κέντρα, γι’ αυτό και η συνοχή του είναι χαλαρή και η αντίδρασή του σπασμωδική κι αδύναμη να αντισταθεί στην ισχυρή επίδραση της εφομοίωσης και της φθοράς. Ίσως γι’ αυτό και οι συνήθειες του τόπου του και τα ήθη και έθιμα της πατρίδας του τείνουν με πολύ γρήγορο ρυθμό να εξανεμιστούν απ’ την ψυχή του.
Ήδη, όλες οι λειτουργίες και τα μυστήρια στις ελληνικές εκκλησίες της Αμερικής γίνονται στα αγγλικά.
Φυσικά, το πρώτο και κύριο όπλο αντιμετώπισης μιας γρήγορης αφομοίωσης του μετανάστη είναι η διατήρηση της γλώσσας του μέσα στην οικογένεια και μέσα στους όσο το δυνατόν ευρύτερους κύκλους της ζωής και των εκδηλώσεών του. Ο ξενιτεμένος Έλληνας γονιός γνωρίζει και νιώθει τη φθοροποιό επίδραση του ξένου περιβάλλοντος, γι’ αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μάθει όσα περισσότερα ελληνικά μπορεί στα παιδιά του. Να τα μάθει την ιστορία της πατρίδας του. Τη ζωή και τα επιτεύγματα των προγόνων του. Τα έργα και τα κατορθώματα της φυλής του. Να μεταλαμπαδεύσει ατόφια την ελληνική συνείδηση στις ψυχές τους.
Για το σκοπό αυτό αγωνίζεται μέρα και νύχτα. Ενδιαφέρεται. Πασχίζει. Κουράζεται. Δυσκολεύεται αλλά δεν πτοείται. Ξέρει πως, αν η επερχόμενη γενιά χάσει τη γλώσσα της, χάνει τα πάντα. Κι ο φόβος αυτός τον κάνει να επιμένει περισσότερο. Τον δραστηριοποιεί πιο πολύ και τον κάνει, για το καλό των παιδιών του και του Έθνους, να μετέρχεται χίλιους δυο τρόπους αντιμετώπισης των δυσχερειών. Νοικιάζει αίθουσες στη γειτονιά του και τις μεταβάλλει σε πρόχειρα διδακτήρια της γλώσσας και της ιστορίας του. Φέρνει δάσκαλους και τους πληρώνει απ’ την τσέπη του. Ακόμα, χτίζει ο ίδιος σχολεία και  καταβάλλει όλα τα έξοδα αυτός και οι οργανώσεις του, όσες τον καταλαβαίνουν και συναγωνίζονται μαζί του. Τον διακαή αυτό πόθο των Ελλήνων γονιών, να μάθουν στα παιδιά τους τη γλώσσα και την ιστορία της πατρίδας τους, δυστυχώς, εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα ορισμένοι επιτήδιοι, που, αντί να αισχύνονται για τις πράξεις τους, προβάλλονται από πάνω, χωρίς καμιά συστολή, σαν προστάτες και κηδεμόνες των δύστυχων μεταναστών.
Για να μπορέσει να ολοκληρώσει ο κάθε αναγνώστης στο μυαλό του πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία του ξενιτεμένου γονιού, να μάθει στα παιδιά του ελληνικά και, για να δει πόσο ακριβά πληρώνει ο Έλληνας της Αμερικής αυτόν του τον πόθο, μεταφέρω εδώ σχετικό δημοσίευμα ελληνόφωνης εφημερίδας της Νέας Υόρκης.
Πριν, όμως, προχωρήσω στο δημοσίευμα, θα ήθελα να σημειώσω πως όλες οι κοινότητες των Ελλήνων της Αμερικής ελέγχονται απόλυτα απ’ την Εκκλησία και δεν έχουν την έννοια και το χαρακτήρα των κοινοτήτων που ξέρουμε εμείς του ελλαδικού χώρου. Οι «κοινότητες» εκεί είναι μάλλον ενοριακές εκκλησιαστικές επιτροπές, διορισμένες απ’ την Εκκλησία.
Το δημοσίευμα:
Τα δίδακτρα στα σχολεία της κοινότητας Τζαμέικας και οι όροι εγγραφής:
Από τα σχολεία της κοινότητας Αγίου Δημητρίου ανακοινώθηκαν τα δίδακτρα της νέας χρονιάς που είναι ως εξής:
Από νηπιαγωγείο μέχρι την όγδοη τάξη. Εγγραφή 100 δολ. κατά παιδί. Δίδακτρα για ένα παιδί 1.150 δολ. για δύο 2.120 δολ. και για τρία παιδιά 3.050 δολ.
Από 9 – 12 τάξη. Εγγραφή 100 δολ. και 1600 δολ. για κάθε παιδί το χρόνο.
Οι εγγραφές δεν γίνονται αυτόματα. Δηλαδή τα παιδιά που είναι γραμμένα από τον περασμένο χρόνο θα πρέπει να γραφτούν ξανά για τη νέα σχολική περίοδο.
Οι εγγραφές γίνονται με σειρά προτεραιότητας γι’ αυτό και οι γονείς θα πρέπει να φροντίσουν έγκαιρα.
Οι όροι εγγραφής είναι:
1.  Να έχουν πληρωθεί τα δίδακτρα της προηγούμενης χρονιάς.
2. Να έχει πληρωθεί η ετήσια συνδρομή της εκκλησίας. (Σημείωση δική            μας: Η ετήσια συνδρομή είναι 100 ή 150 δολ. κατά οικογένεια με ανήλικα            παιδιά).
3.  Να κατατεθεί το δικαίωμα εγγραφής (100 δολ.) κατά παιδί, που δεν           επιστρέφεται.
4.  Να  υπάρχει γράμμα αποδοχής από το σχολικό γραφείο.
            Κάθε εκπρόθεσμη εγγραφή επιβαρύνεται με 50 δολλάρια.
            Κι όλα αυτά για  λίγες μόνο ώρες ελληνικών την εβδομάδα.
            Πώς σας φαίνονται οι όροι εγγραφής; Τι άραγε μπορεί να πει και να κάνει   για όλα αυτά το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας; Τι λένε οι Έλληνες γονείς          που ζούνε στην Πατρίδα;


Και πάλι για τον ΟΓΑ
‘’Ο. Β.’’ 9 Σεπτεμβ. 1984

Κι άλλη φορά ασχοληθήκαμε με τους επιδοτούμενους απ’ τον ΟΓΑ ανίκανους για εργασία και γράψαμε για την άνιση μεταχείριση που τους γίνεται, συγκριτικά με άλλους επιδοτούμενους της ίδιας κατηγορίας από άλλους οργανισμούς.
Σήμερα, θα θέλαμε να επισημάνουμε το γραφειοκρατικό απαράδεχτο που επικρατεί στις διαδικασίες κρίσης των δύστυχων αυτών συνανθρώπων μας.
Κι ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Για να επιδοτηθεί απ’ τον ΟΓΑ ένας φτωχός κι άρρωστος συμπολίτης μας, θα πρέπει πρώτα να κριθεί από υγειονομική επιτροπή του ΙΚΑ ανίκανος για εργασία κατά 67%. Και μάλιστα, θα πρέπει να αναγράφεται ρητά στην απόφαση της επιτροπής, ότι ο εξετασθείς κρίθηκε ανίκανος για τρία χρόνια. Αν όλα πάνε καλά ως εδώ, η αίτηση του ενδιαφερόμενου, μαζί με τις γνωματεύσεις κλπ., «τα χαρτιά», όπως συνηθίζουμε να τα λέμε, θα πάνε στην Αθήνα (!!) κι αφού περάσουν το απαραίτητο για την ελληνική νοοτροπία χρονικό διάστημα στο χρονοντούλαπο, θα βγουν κάποτε και θα σταλούν, άλλα στον ενδιαφερόμενο κι άλλα στις κατά τόπους υπηρεσίες. Κάποτε δε θα φτάσει και η πρώτη επιταγή.
Ως εδώ πάει κι έρχεται το πράγμα. Τι γίνεται, όμως, όταν παρέλθει η τριετία και ο επιδοτούμενος οικογενειάρχης είναι ακόμα άρρωστος κι ανίκανος για εργασία, όπως πρώτα ή και χειρότερα;
Εδώ ακριβώς αρχίζει, χωρίς κανένα λόγο, ένα άλλο δράμα χειρότερο απ’ το προηγούμενο. Κι είναι χειρότερο, γιατί το επίδομα σταματάει ξαφνικά να έρχεται και ο μοναδικός πόρος ζωής για τη δύστυχη οικογένεια δεν υπάρχει πια. Και μάλιστα, τώρα που ο επιδοτούμενος είναι κατά τρία χρόνια γεροντότερος και κατά συνέπεια έχει μεγαλύτερη ανάγκη βοήθειας.
Βέβαια, για πολλούς και ποικίλους λόγους που συστηματικά εμφολεύουν μέσα στην ελληνική νοοτροπία, ίσως θα πρέπει να γίνεται από καιρού σε καιρό κάποιος έλεγχος της πραγματικής κατάστασης των επιδοτούμενων. Και σ’ αυτό δεν νομίζω να έχει κανείς καμιά αντίρρηση. Εκεί που το πράγμα είναι αδιανόητο είναι η εποχή του ελέγχου και οι χρονοτριβές διαδικασίας του.
Με την παρέλευση της τριετίας, ο επιδοτούμενος, που ζητάει να του ανανεωθεί το βοήθημα, ξαναϋποβάλλει αίτηση στην τοπκή υπηρεσία του ΟΓΑ και ζητάει να εξεταστεί απ’ την υγειονομική επιτροπή για τη διαπίστωση της πραγματικής του κατάστασης. Το τοπικό γραφείο του ΟΓΑ στέλνει την αίτηση στην Αθήνα (!!). Η Αθήνα κάποτε στέλνει την αίτηση πίσω στον ΟΓΑ κι εκείνος τη μεταβιβάζει στην τοπική υγειονομική επιτροπή του ΙΚΑ, απ’ την οποία καλείται στη συνέχεια να περάσει ο ενδιαφερόμενος.
Η γνωμάτευση της επιτροπής στέλνεται και πάλι στην Αθήνα. Κι αν μεν είναι θετική για τον ενδιαφερόμενο και γράφει και το βασικό «για μια τριετία», αφού περάσει τη διαδικασία του χρονοντούλαπου, θα βγει απ’ τα σκοτεινά του συρτάρια και θα φτάσει σα χρηματική επιταγή και πάλι στον αγωνιούντα επιδοτούμενο οικογενειάρχη.
Τώρα, γιατί η αρχική αίτηση του ενδιαφερόμενου πρέπει να φύγει απ’ τον ΟΓΑ Κατερίνης, για παράδειγμα, να πάει στην Αθήνα κι από την Αθήνα να μεταβιβαστεί στην υγειομνομική επιτροπή της Κατερίνης; Και γιατί η γνωμάτευση της υγειονομικής επιτροπής της Κατερίνης να πάει στην Αθήνα κι από κει να μεταβιβαστεί στον ενδιαφερόμενο στην Κατερίνη, το ξέρουν μόνο αυτοί, που ακόμα διατηρούν ένα τέτοιο τραγελαφικό και δαιδαλώδες γραφειοκρατικό σύστημα. Όλο αυτό το πάνε κι έλα των χαρτιών κρατάει από 12 μέχρι και 18 μήνες (!!!). Και σ’ όλο αυτό το διάστημα, για τον άρρωστο κι ανίκανο επιδοτούμενο δεν υπάρχει κανένας άλλος πόρος συντήρησης. Σκεφτήκαν, άραγε, ποτέ οι άνθρωποι του «περιμένετε», του «περάστε αύριο», του «φέρτε μας ακόμα ένα χαρτόσημο», οι άνθρωποι των χρονοντούλαπων, πώς ζει ο ταλαίπωρος συμπολίτης τους με τη δύστυχη οικογένειά του όλο αυτό το μακροχρόνιο διάστημα των χρονοβόρων διαδικασιών; Τι θά ‘λεγε ο υπάλληλος αυτός και τι θά ‘κανε επιπλέον, αν για κάποιο λόγο δεν του κατέβαλαν το μισθό του την κανονική μέρα και του τον καθυστερούσαν έστω και για ένα μήνα;
Τι να πει, όμως και τι να κάνει ένας ασήμαντος και ξεχασμένος άπορος;
Και πότε θα ξεμπλέξει κάποιος απλοϊκός κι αγράμματος επιδοτούμενος αν θελήσει, θεωρώντας τον εαυτό του πραγματικά αδικημένο να εφεσηβάλει την απορριπτική απόφαση κάποιας υγειονομικής επιτροπής;
Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις στα διάφορα τοπικά γραφεία του ΟΓΑ, που, όταν έφτασαν τέτοιες αποφάσεις δικαίωσης, δεν βρήκαν τους αποδέκτες τους. Είχαν οι κακόμοιροι στο μεταξύ αποδημήσει εις Κύριον.
Με την πληθώρα των υπαλλήλων που έχει το ελληνικό Δημόσιο, δε θα ήταν καθόλου δύσκολο, όλη αυτή η διαδικασία των ελέγχων και των εξετάσεων να γίνεται απ’ τις τοπικές υπηρεσίες, χωρίς καθόλου να μεσολαβήσει η Αθήνα. Και επιπλέον, να γίνεται οπωσδήποτε μέσα στην τριετία και μάλιστα προτού τη λήξη της, ώστε να δίνεται καιρός στον κρινόμενο ικανό ή να καταφεύγει έγκαιρα σε ανώτερα όργανα ή να κανονίζει ανάλογα την πορεία του. Επίσης, σωστό θα είναι, αν η σχετική απάντηση του οργανισμού δεν έρθει έγκαιρα στον ενδιαφερόμενο, να συνεχίζεται αδιάλειπτα η καταβολή του βοηθήματος σ’ αυτόν. Αν δε η καθυστερημένη απάντηση είναι αρνητική, το επίδομα να συνεχίζεται να καταβάλεται τουλάχιστο για άλλους δυο μήνες απ’ την ημερομηνία παραλαβής της απάντησης του οργανισμού απ’ τον επιδοτούμενο. Έτσι, θα δίνεται μεν καιρός στον βοηθούμενο να προβεί στα κατάλληλα νόμιμα διαβήματά του, ταυτόχρονα δε, βλέποντας οι αρμόδιοι προϊστάμενοι τα καταβαλλόμενα κάθε μήνα, λόγω ολιγωρίας των υπαλλήλων τους ποσά, θα τους δίνεται χειροπιαστή και εκφρασμένη σε αριθμούς που καίνε η ευκαιρία και το αιτιολογικό να ελέγξουν κάθε υπεύθυνο υπάλληλο και να του καταλογίσουν, όπως του αξίζει, τις ανάλογες ευθύνες του.
Τι λέει, άραγε, γι’ αυτά ο αρμόδιος Υπουργός και ποιες είναι οι σκέψεις και απόψεις του διοικητή του ΟΓΑ;
Τι κάνουν επ’ αυτού οι διάφοροι σύλλογοι των επιδοτούμενων απ’ τον παραπάνω οργανισμό;

Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας και τα Ποδήλατα
Ολύμπιο Βήμα . . . . .1984

Όσο πιο σιγανά κι αθόρυβα κινούνται, τόσο πιο απερίσκεπτα και πιο ανυπολόγιστα βαράνε στα όλα και ξετρυπώνουν εκεί που δεν τα περιμένεις. Βέβαια, αυτό δεν είναι απόλυτο αλλά ποτελεί τον κανόνα.
Είναι αλήθεια πως τα πιο απείθαρχα, αντικανονικά και παράνομα κυκλοφορούντα τροχοφόρα είναι τα ποδήλατα. Τουλάχιστο στην περιοχή μας. Αυτά οργώνουν τους δρόμους της πόλης μας και του Νομού μας, χωρίς να πειθαρχούν σε κανένα κυκλοφοριακό κανονισμό, χωρίς να συμμορφώνονται με καμιά διάταξη του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και χωρίς –πολύ παράξενο αυτό- να υφίστανται και καμιά δίωξη ή τιμωρία απ’ τα αρμόδια όργανα για τις χτυπητές, ουσιώδεις, προκλητικές και προπαντός επικίνδυνες παραβάσεις τους.Δεν σταματάνε στα φώτα. Δεν περιμένουν και δεν δίνουν προτεραιότητα σε κανένα στις διασταυρώσεις και στις στροφές. Δεν κυκλοφορούν σύμφωνα με το ρεύμα και προπαντός δεν είναι εφοδιασμένα μ’ ό,τι προβλέπει ο νόμος.
Πολλά απ’ αυτά είναι απαρχαιωμένα κι εγαταλειμμένα και άλλα, μόλις που στέκονται στα πόδια τους. Στην πορεία τους τρέμουν σύγκορμα κι είναι έτοιμα να διαλυθούν ‘’εις τα εξ ων συνετέθησαν’’ και κάτι παραπάνω.
Έλεγξε κανένας ποτέ, άραγε, αν λειτουργούν σωστά τα φρένα τους; Ή μάλλον αν έχουν φρέμα;
Δεν έχω τίποτα εναντίον του απλού, αθόρυβου και μη ‘’ρυπαντικού’’ αυτού συγκοινωνιακού μέσου. Πρόθεσή μου είναι να επισημάνω ουσιώδεις ελλείψεις και παραβλέψεις των αφανών μεν αλλά πανταχού παρόντων αυτών δικύκλων, με απώτερο σκοπό να προσεχθεί η παρουσία τους στους δρόμους και να ενισχυθεί η προστασία τους μέσα στον κυκλοφοριακό χείμαρο. Ταυτόχρονα, όμως, να προστατευτούν και τα άλλα τροχοφόρα απ’ τη συνήθως ανύποπτη και ξαφνική τους παρουσία μέσα στο κυκλοφοριακό ρεύμα.
Για λόγους, λοιπόν, ευρύτερης πληροφόρησης και κατατοπισμού των ιδιοκτητών ποδηλάτων και για υπογράμμιση της υπάρχουσας κατάστασης προς τα αρμόδια όργανα, μεταφέρω εδώ αυτούσιο το άρθρο 76 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, με την παράκληση να ανακοινωθούν αρμοδίως οι τυχόν επελθούσες τροποποιήσαεις.
Άρθρον 76
ΦΩΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ
1. Τα ποδήλατα επιβάλλεται να είναι εφοδιασμένα με ένα λευκό ή κίτρινο φως έμπροσθεν και ένα ερυθρό φως και ανακλαστικό στοιχείο όπισθεν. Ομοίως, ανακλαστικό στοιχείο κίτρινου φωτός επιβάλλεται να τοποθετείται επί εκάστου των ποδομοχλών (στα πηδάλια).
2. Ο θέτων σε κυκλοφορία ποδήλατο, το οποίο δεν είναι εφοδιασμένο με τα κατά τα ανωτέρω προβλεπόμενα φώτα και ανακλαστικά στοιχεία, που να λειτουργούν σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου, τιμωρείται δια προστίμου τουλάχιστον τετρακοσίων δραχμών.
Ρωτάμε λοιπόν:
Όσα ποδήλατα κυκλοφορούν στους δρόμους, μπροστά στα μάτια της Τροχαίας, χωρίς να πληρούν επακριβώς τις παραπάνω διατάξεις (κι είναι πάρα πολλά αυτά), είναι παράνομα ή όχι;
Αν ΝΑΙ, τότε τι πρέπει να γίνει; Να συνεχιστεί η παρανομία ή να εφαρμοστεί ο νόμος; Οι νόμοι δεν γίνονται για να εφαρμόζονται; Μήπως γίνονται για να μένουν νεκρό γράμμα στα ράφια των διαφόρων γραφείων;
Πιστεύω, πως, όταν έφτασε ο νόμος αυτός (ο Ν.Ο.Κ.) στη Βουλή, θα έγιναν οπωσδήποτε διάφορες συζητήσεις γύρω απ’ το σκοπό και τις επιδιώξεις του. Θα διατυπώθηκαν τότε ιδέες και απόψεις, θα ακούστηκαν αντιρρήσεις και διαφωνίες πάνω σε ορισμένα σημεία του και θα έγινε προσεχτική μελέτη των άρθρων του και πολύπλευρη ανάλυση των διατάξεών του.
Γιατί, όμως, όλος αυτός ο κόπος;
Για να διατυπωθούν οι διατάξεις του έτσι, ώστε να προστατέψουν τον πολίτη σωστά και αποτελεσματικά. Τον κάθε πολίτη, κάτοχο τροχοφόρου ή μη, οδηγό ή πεζοπόρο.
Και μας και τους άλλους. Όλους μας.
Δεν πιστεύω να σπαταλήθηκε τόσος χρόνος και να χρειάστηκε όλη αυτή η διαδικασία στη Βουλή, για να μείνει το έργο της νεκρό κείμενο σε κάποιες σελίδες της Εφημερίδας της Κυβέρνησης.
Οπωσδήποτε όχι.
Αφού, λοιπόν, ο νόμος αυτός έγινε για το καλό όλων μας, γιατί να μην τον εφαρμόζουμε απόλυτα και όλοι μας; Γιατί να μην αρχίσουμε κάποτε να βάλουμε μια τάξη στα κακώς κείμενα, έστω κι αν αυτά τα θεωρούμε εμείς μικρά κι ασήμαντα; Ως πότε θα κάνει ο καθένας μας ό,τι του κατεβεί κι ό,τι τον βολεύει και πότε θα αρχίσουν να εφαρμόζονται στο ακέραιο οι νόμοι που θεσπίζει η ολότητα;



Αδικαιολόγητη αδιαφορία
Ολύμπιο Βήμα . . . . . 1984

Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, όταν λειτουργεί σωστά και άρτια προς όλες τις κατευθύνσεις. Και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Όταν όλοι γενικά οι πολίτες ενεργούν, δρουν και συμπεριφέρονται με τον ίδιο συνειδητό δημοκρατικό τρόπο και στο χώρο των δικαιωμάτων και στο χώρο των υποχρεώσεων που έχουν σαν πολίτες, είτε είναι άρχοντες, είτε αρχόμενοι.
Γιατί, σαν άρχοντες μεν, εκτελούν εντολές και θελήσεις των πολλών, των αρχομένων. Σαν αρχόμενοι δε, χαράζουν τις κατευθύνσεις πορείας των αρχόντων τους και ορίζουν τα όρια της δικαιοδοσίας και της εξουσίας τους, στην οποία και οφείλουν να υποτάσσονται και να υπακούν.
Κι ακριβώς, στη λεπτή αυτή άρθρωση τωνσχέσεων αρχόντων και αρχομένων βρίσκεται το ιδανικό και το λεπτό σημείο της Δημοκρατίας. Απ’ αυτή τη δικλείδα εξαρτάται πόση δημοκρατικότητα θα περάσει μέσα στο πολίτευμα και σ’ αυτήν την κλείδα βρίσκεται η ισορροπία των σχέσεων λαού και εξουσίας. Στο σημείο ακριβώς αυτό στηρίζεται η εύρυθμη συμπόρευση και η από κοινού σταθερή και αδιατάραχτη πορεία ολόκληρου του συνόλου που ζει και κινείται μέσα στο χώρο που ορίζει μια δημοκρατική πολιτεία, άσχετα αν αυτή είναι μεγάλου ή μικρού βαθμού. Αν είναι ολόκληρο το κράτος ή ένας μόνο δήμος ή μια κοινότητα.
Οι δημοκρατικά σκεπτόμενοι και ενεργούντες πολίτες μιας κοινωνίας αναλαμβάνουν με τόση προθυμία τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν απ’ τη δημοκρατική συμβίωση, μ’ όση χαρά δέχονται και τα δικαιώματά τους, που τους παραχωρεί και τους εξασφαλίζει η δημοκρατική διοίκηση. Οποιαδήποτε ανισότητα στη συμπεριφορά του πολίτη, όσον αφορά τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του, τραυματίζει την αρμονικότητα των δημοκρατικών σχέσεων αρχόντων και αρχομένων και επενεργεί σα δύναμη αποπροσανατολισμού της δημοκρατίας απ’ το σωστό της δρόμο και τείνει να την οδηγήσει σ’ άλλα ψευτοδημοκρατικά ή και τελείως διαφορετικά συστήματα.
Δυστυχώς (κι αυτό το λέω μ’ όλη τη σημασία της λέξης), εμείς οι Έλληνες, κατά γενικό κανόνα, παρ’ ότι όλοι φωνασκούμε περί δημοκρατίας κλπ., δίνουμε μεγάλη έμφαση στα κάθε είδους δικαιώματά μας και ελάχιστα επωμιζόμαστε τις οποιεσδήποτε ευθύνες μας, είτε απέναντι στη διοίκηση, είτε απέναντι στους συνανθρώπους μας μέσα στον ευρύτερο κοινωνικό κύκλο.
Κοπτόμαστε για διεκδικήσεις και απολαβές. Δεν θέλουμε, όμως, να ακούσουμε τίποτα για υποχρεώσεις και ευθύνες, έστω κι αν αυτές είναι βασικές και στοιχειώδεις και αφορούν όλους μας.
Τρανή απόδειξη, η αχαρακτήριστη αδιαφορία που έδειξαν οι δημότες και οι φορείς της πόλης μας στο προχθεσινό κάλεσμα του Δήμου Κατερίνης, σε γενική λαϊκή συνέλευση. Μια συνέλευση, στην οποία η διοίκηση θα εξέθετε στους πολίτες τα όσα έπραξε ως τώρα και θα ζητούσε τις γνώμες και τις απόψεις τους για όσα πρότειται να πράξει στο μέλλον. Θα λογοδοτούσαν, με λίγα λόγια, στο λαό οι άρχοντες και ο λαός θα καθόριζε την πορεία και τις δραστηριότητες των αρχόντων του για τον επόμενο χρόνο.
Δεν πήγε, όμως, κανείς τώρα που έπρεπε για να πει τι πρέπει, κατά τη γνώμη του, να γίνει και πώς να γίνει. Θα πάνε, όμως, πολλοί αργότερα, άσχετα αν τότε θα είναι αργά και εκ των υστέρων, για να κατηγορήσουν με δριμύτητα, αν κάτι δεν έγινε όπως το ήθελαν αυτοί, αδιαφορώντας τελείως για το ότι δεν πήγαν καν όταν έπρεπε να πουν πώς το ήθελαν να γίνει.
Δεν ξέρω αν έτσι, με την ίδια αδιαφορία παίρνονταν και στο παρελθόν οι αποφάσεις που αφορούσαν τούτο το κοινωνικό σύνολο. Σήμερα, όμως, μας δίνεται όλο το δικαίωμα να εκφράσουμε τις απόψεις και τις ιδέες μας και σε πολλές περιπτώσεις να τις επιβάλουμε κιόλας (αν συντρέξουν οι νόμιμες προϋποθέσεις) και δεν το κάνουμε. Πώς, όμως, εκ των υστέρων θα ζητήσουμε ευθύνες και πώς θα τολμήσουμε να κατακρίνουμε κάτι σαν κακώς καμωμένο, τη στιγμή που κανείς μας δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό την ώρα που έπρεπε και τότε που είχε καθήκον και υποχρέωση να το κάνει;
Αντί, λοιπόν, να βάλουμε αργότερα σαν εχθροί κι ανώφελα οι μεν κατά των δε, διαιρεμένοι και οχυρωμένοι πίσω από κομματικά λάβαρα, ας συζητήσουμε σήμερα σαν φίλοι, με κατανόηση και θέληση μέσα σε πολιτισμένο κι ακομμάτιστο περιβάλλον, τα προβλήματά μας κι αντί να ξεστομίζουμε ύβρεις και αφορισμούς, ας εκφράσουμε ιδέες και γνώμες, οι οποίες (σα σωστές) γενόμενες δεκτές απ’ τους πολλούς, θα μπορέσουν εφαρμοζόμενες να συμβάλουν εποικοδομητικά στην πρόοδο της πόλης μας.
Έτσι, βελτιώνοντας με την κατανόησή μας την ισορροπία των δημοκρατικών σχέσεων μεταξύ αρχόντων και αρχομένων, θα προχωρήσουμε μπροστά και θα συμβάλουμε στην εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, για το οποίο όλοι μας τόσο πολύ περηφανευόμαστε.

No comments:

Post a Comment